هدف اصلی این پژوهش، مقایسة تأثیر دو نوع تمرین مقاومتی بر میزان قدرت بیشینة عضلة چهار سرران و سینه‌ای بزرگ است. آزمودنی‌ها 45 دانشجوی مرد غیرورزشکار (میانگین سن= 64/0?5/18، میانگین وزن= 10 ?70 کیلوگرم و میانگین قد 7/5?173) بودند که به طور داوطلب انتخاب و به سه گروه 15 نفره همانند موسوم به مک‌کلوی(A)، دلورم واتکینز (B) و کنترل به طور تصادفی تقسیم شدند. گروه‌های تمرین (A, B) هر یک برنامه ی تمرین ویژة خود را 4 روز در هفته به مدت 6 هفته اجرا کردند. نتایج تحلیل‌های واریانس دلالت بر آن داشت که قدرت بیشینه در گروه های تمرین (A,B) بیشتر از گروه کنترل(C) یا بدون تمرین بود. حتی افزایش قدرت بیشینه در عضلة چهار سر ران گروه مک‌کلوی بیشتر از گروه دلورم واتکینز بود، اما هیچ تفاوت معنی‌داری بین روش‌های تمرین و افزایش قدرت بیشینة عضلة سینه‌ای‌بزرگ وجود نداشت. آزمون فرضیه‌های دیگر پژوهش نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها ی پژوهش وجود ندارد.
)