دراین پژوهش با هدف یافتن عوامل مرتبط با کاهش کارایی قلبی – تنفسی، میزان استراحتی ودرصد کاهش درارتفاع‹به عنوان دو ملاک ارزیابی کارایی قلبی – تنفسی درارتفاع› رادر 11مرد جوان داوطلب مورد بررسی قرار داده است.مشخصات بدنی ،عوامل ریوی FVC, VC, MVV, , , ، زمان حبس نفس و ‹در حالت استراحت وهنگام ازمون›آزمودنی ها درشهر کرمانشاه‹ارتفاع 1330 متر› اندازه گیری شد.دو روز بعد پس از صعود به ارتفاعات رشته کوه پراو‹ارتفاع 3150 متر›، در ساعات مختلف اقامت در ارتفاع استراحتی وعلائم بروز AMS ثبت شدهو22 ساعت بعد،زمان حبس نفس ، ، ‹هنگام فعالیت› اندازه گیری شد. تجزیه وتحلیل آماری، نتایج زیر را به دست داد: در ارتفاع استراحتی و ،بطور معنی داری کاهش یافته ومیانگین استراحتی در ارتفاع ودرصدکاهش در ارتفاع ،هیچ یک با میزان وزمان حبس نفس درشهر،رابطه ی معنی داری نداشتند. رابطه معکوس معنی داری بین میانگین استراحتی در ارتفاع و درصد کاهش درارتفاع مشاهده شد. با افزایش مدت زمان اقامت درارتفاع ، استراحتی ،بطور معنی داری افزایش یافت.مهم ترین یافته ی این تحقیق این است که همه ی عوامل ریوی با درصد کاهش درارتفاع رابطه ی معکوس ،وبجز همگی با میانگین استراحتی در ارتفاع ،رابطه ی مستقیم معنی دار دارند.این یافته ها شاید بتواند به روشن تر شدن تفاوت های فردی موجود در پاسخ های فزیولوژیکی به ارتفاع ،کمکنموده وعاملی باشدبرای متمایز نمودن افرادی که کارایی قلبی – تنفسی آنها در ارتفاع ‹نسبت به دیگران کمتر کاهش می یابد.
)