هدف تحقیق حاضر مطالعة تأثیر یک‌برنامة تمرینی ویژة صبح و عصر بر سازگاری زمان تمرین و زمان آزمون بوده است تا تغییرات احتمالی در برخی عوامل آمادگی جسمانی و حرکتی نسبت به زمان تمرین مطالعه شود. به این منظور, زمان واکنش ساده در پاسخ به محرک دیداری, حداکثر قدرت ایزومتریک دست, توان بی هوازی پا و استقامت عضلات کمربند شانه ای, در پیش آزمون (عصر) و پس آزمون (صبح و عصر) سنجیده شده اند. در این پژوهش 20 پسر دانش آموز داوطلب که دست کم یک سال سابقة تمرین منظم کشتی داشتند, به شکل تصادفی به دو گروه تجربی 1 (زمان تمرین 9 تا 11 صبح) و گروه تجربی 2 (زمان تمرین 4 تا 6 عصر) تقسیم شدند. هر دو گروه به مدت 3 هفته و هر هفته 4 جلسه در یک برنامه تمرینی کشتی شرکت داده شدند. تحلیل واریانس چند عاملی نتایج نشان داد در هیچ کدام از عوامل مورد سنجش, سازگاری معنی داری با زمان تمرین رخ نمی دهد و این در حالی است که تفاوت معنی داری بین زمان های گوناگون سنجش زمان واکنش ساده مشاهده شد(001/0=P). همچنین, بین زمان های گوناگون اندازه گیری حداکثر قدرت ایزومتریک دست, تفاوت معنی داری به وجود نیامد (195/0 =P) . سنجش توان بی هوازی پا در زمان های مختلف ارزیابی, اختلاف معناداری نشان داد (00/0 =P), در حالی که استقامت عضلات کمربند شانه ای تغییر بارزی نیافت (273/0=P).
)